teorie poznawcze
Encyklopedia PWN
monadologia
filoz. teoria monad (monada), sformułowana przez G.W. Leibniza teoria monadycznej budowy rzeczywistości, wg której świat jest ciągłym zbiorem elementarnych substancji — monad, różniących się między sobą przede wszystkim zdolnościami poznawczymi (od monad najniższych, odpowiadających ciałom nieorganicznym, aż do monady najwyższej — Boga);
[gr. monás ‘jedność’, ‘jednostka’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
motywacja
psychol. proces regulacji psychicznych, nadający energię zachowaniu człowieka i ukierunkowujący je; może mieć charakter świadomy lub nieświadomy.
[łac.],
dyscyplina pedagogiki zajmująca się teorią edukacji wczesnoszkolnej i kształceniem zintegrowanym oraz oddziaływaniami wychowawczymi na dziecko w pierwszych klasach szkoły podstawowej;
poststrukturalizm
termin upowszechniony na gruncie amerykańskiej wiedzy o literaturze w późnych latach 70., stosowany retrospektywnie na oznaczenie zróżnicowanego wewnętrznie zespołu zjawisk (koncepcji teoretycznych, praktyk analitycznych, stanowisk i tendencji oraz sposobów ich opisu) we współczesnej myśli humanistycznej, które pojawiły się w końcu lat 60. we Francji i w Stanach Zjednoczonych.
[łac.],
filoz., naukozn. podstawowa kategoria epistemologiczna (filozofia poznania) oznaczająca zarówno proces p., obejmujący różnorakie czynności i akty poznawcze, prowadzące do zdobywania wiedzy o rzeczywistości, jak i rezultaty tego procesu wyrażane w postaci systemu zdań (sądów), twierdzeń jednostkowych i ogólnych, hipotez i teorii.
